Een wijs besluit?

De zon is maar net boven de horizon. De parkeerplaats van de privé kliniek is nog verlaten.
Dan draait een wagen in de stilte van de vroege ochtend met piepende banden de parkeer plaats op en komt met een schok tot stilstand. Een door slapeloosheid getergd gezicht steekt grimmig boven het stuur uit. De Witt laat zich uit de auto glijden alsof hij overal spierpijn heeft. Hij heeft een beslissing gemaakt. Het zal hem zo’n kop kosten, zijn baan en op zijn minst zijn reputatie en geloofwaardigheid als arts. Heel even maar, tussen het derde en vierde stoplicht op de route van zijn huis naar zijn werk, heeft hij er aan gedacht een collega om advies te vragen. Iedere psychiater heeft bij tijden een sessie met een collega. Hij dacht aan T.S Magnolia, een collega met een bijzondere interesse in de grenswetenschappen. Een vrijmetselaar, iets wat overigens maar weinigen van hem weten. Maar Magnolia zit momenteel in Australië. De gedachte hem te bellen is nog niet geheel vervaagd maar er zijn dingen die eerst moeten gebeuren.
De Witt rekt zich uit en snuift de koele ochtendlucht op waarna hij iets denkbeeldigs van zich afschud. Gedachten over zijn reputatie, twijfel aan zijn eigen geestelijke stabiliteit. Maar diep van binnen die zekerheid, die waanzinnige zekerheid die zo weinig rationele grond lijkt te hebben. Met haastige tred loopt hij over de parkeerplaats en gaat de kliniek binnen.
De nachtportier schrikt op uit een hazenslaapje. Verdorie, hoe lang duurde dat hazenslaapje eigenlijk? Zijn boek ‘Sleutel tot zingeving in een zinloos bestaan’ is op zijn schoot gezakt. Hij knikt naar de arts die binnenkomt en werpt vervolgens een blik op zijn digitale horloge. 05:43, zijn dienst zit er over een dik uur op maar verdorie ze komen vroeg binnen vandaag die hoge pieten. Hij pakt zijn beker koffie, ijskoud, en probeert te achterhalen op welk moment hij is weg gesukkeld. Het nieuws van 04:00 uur op zijn kleine transistor kan hij zich nog vaag herinneren .Dat van vijf uur ook nog? Sjeesus wat zou het, er gebeurt toch nooit wat met al die gedrogeerde rijkeluis psycho’s . Als niemand het maar in de gaten heeft gehad, het is niet de eerste keer, hij kan het zich nu absoluut niet permitteren zijn baan te verliezen. Hij laat zijn blik over de beveligings monitoren glijden. Alles is rustig De nachtportier slaat schouderophalend zijn boek weer open,. In een uur kan hij makkelijk nog twee hoofdstukken lezen.

De Witt heeft amper acht geslagen op de portier, zijn knikje alleen beantwoord met een droog “Morguh” dat klonk alsof hij de hele nacht aan de Whisky had gezeten. Om zich een houding te geven trok hij zijn jas recht en nam zijn tas ferm onder de arm. Zonder zijn tred te vertragen is hij doorgelopen naar de lift, waar hij nu instapt. Boven rent hij haast naar zijn spreekkamer en neemt daar plaats achter de computer. Hij moet het weten, hij moet het doorgronden, hij moet rationele ijkpunten vinden voor de bij kans waanzinnige theorie die zich de afgelopen nacht in zijn hoofd gevormd heeft. Hij maakt verbinding met internet en typt in http://pein-koraal.blogspot.com/
Terwijl zijn ogen over het beeldscherm glijden lijkt al het bloed uit zijn gelaat te stromen, het koude licht van het beeldscherm weerschijnt op zijn lijkbleke gezicht. Hij leest:

De zon is maar net boven de horizon. De parkeerplaats van de privé kliniek is nog verlaten.
Dan draait een wagen in de stilte van de vroege ochtend met piepende banden de parkeerplaats op en komt met een schok tot stilstand. Een door slapeloosheid getergd gezicht steekt grimmig boven het stuur uit. De Witt laat zich uit de auto glijden alsof hij overal spierpijn heeft. Hij heeft een beslissing gemaakt....

“Mijn God....” is alles wat hij uit kan brengen. Met bevende handen pakt hij de telefoon en toetst het netnummer van Australië in. Hij heeft de rennende voetspappen op de gang niet gehoord en plotseling slaat de deur van zijn spreekkamer open. De hand van de witt blijft boven de toetsen van de telefoon zweven zonder dat hij het nummer geheel kan intoetsen en hij kijkt geschrokken op. Een broeder van de speciale afdeling tuimelt haast zijn spreekkamer in en schreeuwt het uit:
“ZE ZIJN WEG!!!!”

De Witt

Met een gezapig gangetje rijdt de zilvergrijze Volvo S80 de Moerbeilaan in en stopt voor nummer 122. Dr. de Witt, thuis gewoon Jan, haalt het sleuteltje uit het contact en leunt met een diepe zucht achterover. Wat een dag. Hij sluit zijn ogen en probeert de dag van zich af te laten glijden. Zijn werk mee naar huis nemen is immers iets wat hij liever niet doet. Hij vraagt zich af waarom dit hem zo aangrijpt. Ja verdomme altijd dat conflict met autoriteit, dat heeft hij al sinds zijn jeugd. Maar nu is er meer aan de hand. Het is maar heel zelden voorgekomen dat hij zich niet kon distantiëren maar sjeesus dit is ook niet nogal wat zeg....
“Pap! We gaan eten hoor!” De Witt schrikt op uit zijn gedachten. Zijn zoontje van 8 staat aan de passagiers kant van de wagen. hoe lang zit hij hier al na te denken? Hij stapt uit en loopt met gestrekte armen om de auto.
“Heeee jongen!!!”
“Doe normáál, pap!” reageert het ventje lachend en rent weer naar binnen, op de voet gevolgd door zijn vader. Jan laat zijn jas van zich afvallen en gooit zijn tas in een hoek.
“Es!!! Ik ga eerst even douchen!” Hij springt met enkele treden tegelijk de trap op terwijl er elders uit het huis een vrouwenstem iets mompelt.


De keuken is warm en groot. Esther heeft hoofdpijn. Druk op haar werk, druk in de supermarkt, druk in huis. Straks de kinderen maar eens vroeg naar bed sturen en lekker een filmpje kijken. Welke.... oh ja die ene DVD van Pein&Koraal, verdomme hoe lang heeft ze die al in huis nu? En nog stééds geen tijd gehad om te kijken.
“Ellen!!! Doe die tv uit we gaan eten!!” roept ze vrijwel automatisch terwijl ze borden op tafel zet.
“Maaahaaaaaammm toe nou, ik zit net naar Boulevard te kijken, ze hebben...”
“Nee, NU!!”
Met duidelijke tegenzin komt haar dertien jarige dochter de woonkeuken in.
“Sjeesus, mam als we al die tijd op Pa moeten wachten, kan het nu ook nog wel even wachten.”en ze gaat met een gezicht dat op puberaal onweer staat zitten.
“Jaaaaaaaan!!!!”
“Jaja ik ben er al.” Oh great hij heeft wél tijd om te douchen.
De Witt gaat zitten, het douchen heeft maar weinig geholpen, zijn hoofd loopt nog steeds om.
Zijn vrouw ziet het meteen “Wat is er met jou? “
“Een dag... man wat een dag. We hebben op de afdeling....” Hij breekt zijn zin af en kijkt naar de kinderen. “Nemen jullie je bord maar lekker mee naar de t.v.!” zegt ie. En hoppa weg zijn ze, zo makkelijk is dat. Huhuh je bent een retegoeie psychiater of je bent het niet. Feit is gewoon dat ie zijn verhaal kwijt moet aan zijn beste maatje, die ondertussen een paar paracetamolletjes naar binnen staat te slikken met een glas rode wijn. Hij zou er eigenlijk iets van moeten zeggen aangezien ze ook al Zoloft slikt en... nou ja laat maar.
“jajaja de afdeling, de afdeling, de afdeling.” Moppert zijn vrouw.
“De schrijvers van Pein&Koraal zitten bij ons.”
Nu is de interesse van zijn vrouw gewekt:
“Vertel!!”
“Ja al een paar weken hoor maar....”
“En dat vertel je nu pas??”
“Ja.. het is... Het is niet de bedoeling dat het naar buiten komt, met de pers en alles.”
“Ach mijn god, Jan, alsof ik het aan iemand zou vertellen!”
“Nee natuurlijk niet, schat, maar ik wou mijn werk ook niet mee naar huis nemen.”
“Nou, vertel!”
“Oké. In het begin ging het redelijk goed met ze. Ze zaten de hele dag te schrijven, als ze niet aan elkaar zaten te frunniken of ellenlange zwets gespreken hielden over ‘moeilijkheden’. . Maar goed, ze kwamen natuurlijk niet voor niets bij ons. Ze zijn in de problemen gekomen vanwege een akkefietje tijdens iets wat ze zelf research noemden. De verdere details doen er nu even niet toe. Ze zijn in eerste instantie vrijwillig opgenomen omdat z, volgens hun eigen zeggen, e last van black outs hadden. We hebben afdeling C helemaal afgesloten zodat ze de ruimte hadden. Wat wel direct opviel was dat ze elkaar constant bij de naam van hun personages noemden. Alsof ze in een soort rollenspel zaten. Maar ja je weet nooit hoe creatieve mensen werken natuurlijk. Waar ligt de grens tussen genialiteit en waanzin?”
Zijn vrouw knikt en schenkt nog wat wijn in. Ze wil meer details eigenlijk, persoonlijke dingen. Maar als Jan eenmaal op dreef is kan je m maar beter zijn hele verhaal laten doen.
“Tijdens gesprekken kwamen we erachter dat ze zich totaal identificeerden met hun personages en ze begonnen ook in toenemende mate paranoïde en agressief gedrag te vertonen. Eerst bij vlagen maar daarna steeds vaker. In de stafvergadering is besloten ze vrij stevige medicatie toe te dienen. En toen...”
Jan laat zijn hoofd hangen terwijl hij met zijn ellebogen op de tafel rust en zijn handen door zijn haar woelt.
“Sjeesus Es, ik denk dat we een enorme fout hebben gemaakt. Of nou ja, we, die klootzak van een directeur die alles altijd denkt beter te weten... En ik heb er aanvankelijk mee ingestemd. De situatie was ook onhoudbaar, we moesten iets doen. Maar nu... Ze zijn wél rustiger geworden maar ze herkennen elkaar niet eens meer, laat staan zichzelf. Op een gegeven moment stonden ze op het dak – god mag weten hoe ze daar zijn gekomen en wat er voor verschrikkelijks had kunnen gebeuren - naar elkaar te schreeuwen terwijl ze de zendmast vasthielden. Ze stonden te schreeuwen alsof ze elkaar niet konden verstaan, of ieder in een andere wereld zat. Dat niet alleen, het gevoel alsof er op dat oment meerdere werelden door elkaar heen liepen op één of andere manier. Je kreeg er kippenvel van. Vanaf die tijd ging het helemaal mis “
Zijn vrouw laat haar hand op zijn schouder rusten en probeert iets troostrijks te zeggen..
“Jan, dat is toch maar een fase....” Jan schudt met zijn hoofd.
“Ik ben bang dat er meer aan de hand is. Veel meer. En dat de psychiatrie dat niet kan oplossen. Sterker nog, dat wij meer kwaad dan goed aanrichten.”

therapeutische confrontatie

Het digitale klokje boven de metalen archief kast springt op 4:44:44 PM
“Huh huh huh huh” Doet Pein
Er gaat een zoemertje en Dr. De Witt kijkt een moment geïrriteerd naar de grote spiegel die de rechtermuur van de spreekkamer siert, staat dan op en zegt met een knikje richting zijn patiënten op de bank; “Excuseert u mij, ik ben zo terug.”
“Hmmm. Hmmm-mmm-mmm” Doet Koraal en Pein wiegt zichzelf een beetje heen en weer.

Dr, de Witt sluit de deur achter zich en begeeft zich naar de naastgelegen ruimte waar een heel team hoogopgeleide psychiaters en psychologen vanachter de spiegel zat mee te genieten. Het is dan ook een unicum om twee patiënten te treffen met exact dezelfde psychose. Zelfs de directeur van de inrichting is aanwezig en dat laat ie merken ook.
“Wat haalt u zich in Godsnaam in het hoofd De Witt om met deze patiënten mee te praten, zogenaamd wat er allemaal in de dossiers staat en wat ze uitgespookt hebben!”
-“Het is mijn methode om met psychotische patiënten op deze manier....”
“Dat kan me niet schelen! Je werkt hier volgens ONZE methoden!” Buldert de directeur verder.
-“Ik probeer ze alleen maar te bereiken, zoals u weet ben ik een specialist in mijn vakgebied en heb altijd goede resultaten....”
“Waar hebben we het in de stafvergadering nu over gehad? Deze mensen wéten niet eens meer wie ze zijn! Zelfconfrontatie, dáár moet u aan werken en niet aan die zogenaamde methode!”
-“Ik denk toch zeker dat de medicatie voor een deel debet is aan hun slechte zelfidentificatie.”
“Over die medicatie kunnen we het in de volgende stafvergadering hebben. U gaat nu terug naar uw patiënten en ik wil resultaten zien. En géén meepraterij met al die verzinsels van ze over heldendom en ufo’s en een gast die Merlijn heet. Ik herhaal: géén bevestigingen van hun psychose!”

Dr, de Witt, die weet wanneer hij beter zijn mond kan houden en wanneer niet, doet er het zwijgen toe en keert terug naar zijn spreekkamer waar hij zijn patiënten nog keurig op de bank aantreft. Het zit hem absoluut dwars dat hij zijn eigen, in veel gevallen bijzonder succesvolle, methode niet kan toepassen. Bij schrijvers nota bene! Dan is het toch juist zaak een subtielere behandelmethode te hanteren oten einde in hun rijke geest door te dringen. Maar hij neemt zich voor dit bij een volgende zitting, die zonder supervisie plaats vindt, alsnog te doen. Patiënten en wat goed voor hen is staan bij hem immers op de eerste plaats. Nu zal hij zich dan aanpassen, alleen nu.
Hij neemt weer plaats op de stoel tegenover het stel, verschuift het brilletje op zijn neus iets en kijkt hen doordringend aan.
“Kunt u mij zeggen wat u naam is?”vraagt hij met een geduldige stem.
“huhhuh huh FUCK! Huhhh” Zegt de man die zich eerder Pein noemde. En de vrouw die zich Koraal noemde zwijgt.
Dan houdt de arts hen beide een foto voor.
“Weet u wie dit zijn?”


“Neejeeeeeeheeeeee nee nee NEE!” roept Koraal. En Pein zet bij:
“NEEneeneeneeneeNEE niet nee!” en hij schudt wild met zijn hoofd.
“U heeft deze mensen nooit eerder gezien?” vraagt De Witt nog eens, die zelf een dergelijke therapeutische confrontatie in dit stadium van de behandeling verafschuwd.
“NEEEEJ NOOOOIT NEE NEE NEE NEE NEE!!!” gilt Koraal die haar hoofd afwendt.
Pein begint te spartelen en schoppen in zijn dwangbuis en schreeuwt: “FUCK! NEE! FUCK! NEE! NEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!! NOOIT! NIET! NEE! NIET GEZIEN, niet gezien niet gezien, niet niet neeneeneeneeneeneeneeee” het schuim staat hem op de bek.
“Bloknootje, bloknootje, pen, bloknootje, bloknootje, bloknootje.”Murmelt Koraal die van de bank gevallen is terwijl haar ogen in de kassen rollen en wegdraaien.
Dr. de Witt kijkt met een veelzeggende blik (die zo veel wil zeggen als: zie je wel dat mijn methode beter is) naar de grote spiegel aan de wand waarachter zijn meerderen toekijken.. Maar toch pakt hij een kleine handspiegel voor de volgende fase. Dan bedenkt hij zich. Zijn patiënten zijn nu te zeer van streek, op deze manier zal hij ze nooit kunnen bereiken. Laat die directeur maar kletsen. Hij wijst demonstratief naar de digitale klok boven de archief kast en drukt vervolgens op een knopje. Enkele broeders komen binnen met weer een spuitje in de hand.
De sessie voor vandaag zit erop. Morgen is er weer een dag.

--------------------------
Odette en Sylvia zitten in de kantine, schoonmaken in een psychiatrische inrichting is geen licht werk dus een snack aan het einde van de werkdag gaat er wel in. Het is trouwens gewoon gezellig om nog even te zitten kletsen, over de jaren heen zijn ze vriendinnen geworden. Odette prikt wat in een huzarenslaatje terwijl Sylvia een hamburger naar binnen propt en zegt opgewonden:
“Heb je het gehoord?”
“Whaap?” zegt Syl met volle mond.
“Van die schrijvers! Ze zitten hier!”
“Huh?” een schijfje augurk ontsnapt haar mondhoek
“Je weet wel...”
Odette buigt voorover en pakt haar tuinslangenleren handtas waar ze een beduimelt boek uit haalt. ‘Verken je innerlijke Koraal’ door Pein & Koraal.
“Heb ik veel aan gehad hoor.” knikt Odette terwijl ze haar lange haar, dat ze net zo draagt als Koraal, naar achteren schudt en het boek omdraait zodat een foto van de schrijvers zichtbaar wordt. Nu heeft ze de volle aandacht van Syl die achteloos met de rug van haar hand wat mayonaise uitsmeert over haar wang
“ooooohhhhw die! Jaaaaaa! Ik heb die film gezien Pein&Koraal II, of was het nou drie.... Zitten ze hier? Echt?”
Odette knikt stellig “Ik heb ze gezien, je herkent ze bijna niet hoor, van die foto enzo.” Ze stopt haar het boek dat ze altijd overal mee naar toe neemt weer snel terug in haar tas en terwijl haar vriendin haar met grote ogen aankijkt vervolgd ze:
“Ik heb nog geprobeerd m’n boek gesigneerd te krijgen...”
“Sjeesus ja natuurlijk, wat een buitenkansje!! En??” Onderbreekt Syl haar.
“Nee joh, je komt er niet bij, hele afdeling is afgesloten, extra bewaking de hele rambam. Ik hoorde.... “ Odette buigt zich nu naar haar vriendin toe en gaat over op fluistertoon “...dat ze helemaal platgespoten worden, in een dwangbuis, totaal de weg kwijt....”
“Ooohhh wat errugggg” zegt ze op de licht verlustigde toon die mensen die maar weinig bereikt hebben in het leven bezigen als beroemdheden in de problemen zitten.
Odette knikt driftig en ze verorberen met smaak de rest van hun maaltijd.
----------------------------------------------

Bijwerkingen?

Ondertussen klampen ons beider helden zich nog aan de antenne vast. Ja zo staan ze al weken, het is triest maar in sommige werelden verloopt de tijd heel anders dan dat de lezer gewend is natuurlijk. Terwijl de lezer oliebollen met champagne stond weg te spoelen en diegene waar men echt van houdt om klokslag twaalf uur geluk wenste met een dikke zoen, stonden ze daar ook zogenaamd samen te zijn. Terwijl de contouren van hun lichamen stukje bij beetje duidelijker werden zat Merlijn maar te vloeken achter zijn computer. En natuurlijk had het paarsverlichte kerstboompje op zijn monitor plaats gemaakt voor een schaaltje oliebollen en gooide hij voor de vorm af en toe een rotje. Hij was druk bezig op een beetje behoorlijke manier te resetten, zonder dat er al te veel data verloren zou gaan. Knopje hier, modificatie daar, register aanpassingen... maar! ” godverdegotvertyfuskankerteringklotekutzooinogisaantoe!”

Pein en Koraal beginnen nu weer een beetje te knetteren en spetteren, alsof hun DNA structuur uit elkaar flikkert, hun beelden vervagen flakkerend.
“Je moet je wel concentreren!”bromt Koraal.
“Tja, de spanning is er een beetje af hè...”Oppert Pein
“De spanning, hoezo?’
“We zijn nu toch samen dus... “
“Samen? Noem jij dit samen?” Sist Koraal en vervolgt
“We hebben verdomme de wereld nog niet gered en het belangrijkste van allemaal; we hebben nog steeds onze kliniek niet en....”
Pein luistert niet echt en probeert wat halfslachtig zijn DNA bij elkaar te houden maar zijn hart lijkt er niet echt in te zitten. Zijn aandacht is elders.
“Hè gotverdomme, dan niet!”Schreeuwt Koraal en laat de antenne plotseling los.
“Koraal!!! Ik wil je niet kwijt, Koraal!!!” maar Peins woorden sterven weg in een ‘maar’
Het licht flitst nog één keer helder op en de laatste deeltjes van Pein en Koraal verdwijnen flakkerend.

....................

Koraal zit op een bank in een egaal verlichte ruimte. Een enkel plantje staat te verpieteren voor een raam waar tralies achter zitten. Op de achtergrond hoort ze een man schreeuwen: “Mamma!!! Mamma!!! Mamma!!!” Dan voetstappen, gerinkel van sleutels en geschuifel, de stem van de man zwakt langzaam af. Tegenover haar zit een oudere man met een brilletje dat op het puntje van zijn neus wiebelt. Hij heeft een dik dossier op zijn schoot waar hij wat in bladert. Als ze naast zich kijkt, ziet ze een man die haar vaag bekend voorkomt. De man die met gebogen hoofd naast haar op de bank zit, beantwoord haar blik. Ze probeert zich te herinneren.... maar het lukt net niet.
De man tegenover hen neemt het woord.
“Zo daar zitten we dan weer. Hoe gaat het nu met u? Hebt u nog bijwerkingen ervaren van de nieuwe medicijnen die we u voorgeschreven hadden?“

zou het...

“PEIN waar ben je??” klinkt er meer in zijn hoofd dan ergens anders vandaan.
“Ik..euh...IK BEN HIER!! Waar ben jij????” Koraal kan het niet nalaten om zich heen te kijken maar dan grijpt ze vanuit een reflex met beide handen het object dat in de grond steekt. Op exact hetzelfde moment doet Pein dat ook. En dan.... ziet hij... heel wazig nog.... de hand van Koraal naast de zijne verschijnen en hij hoort Koraal:
“Pein!! Je hand.... het lijkt wel... IK KAN JE HAND ZIEN!!!” Een bijna hysterische vreugde klinkt door in de stem van Koraal en Pein voelt diezelfde vreugde.
Beider helden in de verschillende werelden, die wieweet wel lichtjaren van elkaar afliggen, grijpen het object nog steviger beet en gaan er dichterbij staan. Het licht om hun hoofden is nu oogverblindend, als je het zien kon natuurlijk hè zou je dus eigenlijk direct blind worden. Een helder pulserend licht dat op één of andere geheimzinnige wijze onze helden met elkaar lijkt te verbinden.
“Neeee!!!”roept Pein die Koraals hand weer ziet verdwijnen maar gelukkig een moment later tot zijn grote opluchting weer ziet verschijnen. En dan haar andere hand. Ze bewegen hun handen naar elkaar toe. Een moment lijkt het of ze als een fata morgana in elkaar verdwijnen zonder elkaar werkelijk te raken. Maar dan grijpen ze elkaars hand stevig vast.
“Oh Pein ik heb je zo gemist, zo naar je verlangt.” Hoort Pein nu vlak voor zich. En daar ziet hij twee ogen, haar ogen. En ze kijken elkaar aan. Beetje bij beetje wordt het beeld minder vaag. Maar flakkert nog steeds. Een wang, een mond, een arm...
“Oh Koraal ik mis je ook zo...zo verschrikkelijk.”fluistert Pein. Schreeuwen hoeft niet meer.
Een ieder die het licht om hun hoofden zou kunnen waarnemen zou nu in plaats van twee lichten één enorm pulserend helder licht zien dat zich ver tot in de hemel uitstrekt en zich naar beneden toe over de grond verspreid. Een licht dat naar alle kanten steeds groter lijkt te groeien.
Nou nou mensen wat een hartverscheurend beeld om die twee daar zo te zien staan, zo ver weg en zo dichtbij. Zou het ze lukken om werkelijk...

object

Plotseling gaat de wind liggen, de regen stopt, het water is plotseling spiegel glad.
En terwijl ze zich beide in verschillende werelden bevinden zien ze toch ineens in en vanuit die verschillende werelden het zelfde object:

Overal.... Of nergens.

“Nee hee heee heee!!” Zit Koraal nog te gillen in de strandtent. Haar krachten zijn geheel teruggekomen van de schrik en ontzetting en ze heeft zich bevrijd van de magnetische laserdraden.
“De vuile kanker bitch! Ik zal d’r!!!”sist ze terwijl ze haar hart voelt breken en haar wereld instort. Maar misschien is er hoop, misschien was het allemaal maar een droom. Misschien was het alleen maar een ontzettend voor de hand liggend en oh zo gemakkelijk geval van gezichtsbedrog? Maar ze is niet gek, ze weet verdomme heel goed wat ze gezien heeft! Maar mijn god.... Pein dood...... dat mag niet gebeuren, dat kán niet gebeurd zijn. Dat is..... Nee, niet aan denken. Ze moet naar hem toe en snel. Ze is niet voor niets een geniale arts, ze kan hem weer in elkaar zetten als het moet. Koraal grijpt Merlijn bij zijn paardenstaart en trekt zijn hoofd met kracht achterover.
“Hoe kom ik zo snel mogelijk terug!!”
Geschrokken kijkt hij haar aan maar zegt niets. Ze duwt hem weg van het controle paneel en stelt de monitors één voor één opnieuw in zodat ze van alle kanten kan zien wat er gebeurd is. De storm is tot een hoogtepunt gekomen, regen en wind slaan woest door de ruimte en geselen haar lichaam. Haar kleren kleven drijfnat om haar huid, haar borsten bewegen snel op en neer door haar gejaagde ademhaling. Slierten haar kleven om haar gezicht, ze bijt op haar lip. Ingespannen zet ze de ene switch na de andere om.
Monitor16 inzoomen,
Monitor 17 dertig graden oostelijk draaien,
Monitor 18 boven aanzicht.
Ondertussen kan ze maar aan één ding denken.... twee dingen eigenlijk. Het eerste is natuurlijk Pein en het tweede wraak nemen op dat kutwijf, de rotkloon..
Monitor 19 zij aanzicht.
“Niet te geloven....” Stamelt ze. Het landschap is leeg, geen man die voorover op de grond ligt met zijn bloederige hersens als een krans rond zijn hoofd, geen lijk, geen Pein. Ook geen kloon van Koraal te bekennen.
“Hoe?”
Merlijn kijkt haar meewarig aan “Hij zal naar het walhalla zijn, het leven na dit leven, het grote niets...” Verzucht hij.
“Ha!”roept Koraal “Het grote niets, dat hebben we eerder meegemaakt, daar heb ik ‘m zo uit!”
Merlijn schudt meewarig zijn hoofd. Wat voor spel speelt deze man eigenlijk werkelijk? Waarom vertelt hij haar niet over de Ctrl-ALT-DEL-Shift-CTRL_ALT move toets?
Koraal voelt zich duizelig, haar ogen zijn glazig, haar lippen bewegen. Ze herhaalt steeds weer hetzelfde woord als een mantra Pein.... Pein..... Pein ..... Pein.... Ondertussen gaan haar vingers razend snel over het toetsenbord. Ze loopt alles na, iedere opname, iedere back up.
“Verdorie Merlijn heb jij de Ctrl-ALT-DEL-Shift-CTRL_ALT move toets gebruikt? Dan kan hij OVERAL zijn!!” en ze geeft ‘m een schop met haar hoge laarzen.
“Of nergens...” vult Merlijn haar woorden aan met een flauw glimlachje en vervolgd “.... en of dat dood of levend is, is nog maar helemaal de vraag. En of ie zich dat realiseert is ook nog de vraag”
“Ach lul!” Koraal is een beetje (Beetje? Beetje? Hugum!!) gepist en spreekt rap en op harde toon verder. “Ik ga zo direct daar staan, daaro op het strand. En wat jij gaat doen is de boel op mij inzoomen en dezelfde toets gebruiken!”
“Maar dan kan je OVERAL terecht komen.....Waarom wacht je niet gewoon? ”
“Wachten? Wat is dat nou weer voor halfzacht gezwets! Ik wacht nooit ergens op, tijdverspilling, geleuter, onzin, no way!”
En ze beent naar buiten waar de woeste golven en striemende regen haar om de oren slaan...

monitor 25

Als de transformatie voltooid is staat de slechte nare nep Koraal in het dromerige landschapje naast Pein en heeft nog net tijd haar haren voor haar puntoren te vouwen eer Pein haar voor de laatste keer hartstochtelijk kust.

De goede Koraal, waarvan we ondertussen ook al weten dat ze in en in slecht is behalve natuurlijk voor Pein, vindt zichzelf in de strandtent op de schoot van Merlijn. Of beter gezegd Mel, die met het Italiaanse maatpak, de brede schouders, gespierde armen, blokjes op zijn buik en diep bruin fluwelen ogen waarin een vurige blik schittert als een gouden glans.
“Wat de....” Brengt Koraal uit, ze wil direct opstaan maar merkt dat ze zich niet kan bewegen.
Regen en wind hebben vrij spel door de met kracht open gewaaide ramen en geselen de computers, die natuurlijk waterdicht zijn en overal tegen kunnen. (weer zo’n fijn product van niettebetalenzoduur.nl) Haar ogen zijn strak gericht op de monitoren terwijl Merlijn zachtjes zijn armen om haar heenslaat. Hoe lang heeft hij er niet naar verlangd als een jongeman voor haar te kunnen staan, laat die Pein maar met een kloon die hem straks.... Hij breekt zijn gedachten af en kijkt naar de starende blik in de ogen van de Koraal die bij hem op schoot zit.
Ze slaat geen acht op Merlijn, is zich amper nog bewust van zijn aanwezigheid. Op een monitor ziet ze hoe Pein een andere vrouw kust. Iemand haar plaats heeft ingenomen naast Pein in het lieflijke landschap. GOTVER... KUTWIJF!! Het kutwijf staat met haar rug in beeld. Hoe??? Net stond ze daar zelf nog. Waarom??? Wie verdomme????? Dan als Pein haar weer loslaat, draait de vrouw zich om.
“Oh mijn god....” Stamelt Koraal die haar eigen gezicht op de monitor ziet, maar dan met zo’n kwaadaardig fonkeltje in de ogen wat net iets van kleur verschilt van het kwaadaardige fonkeltje in de ogen van de echte Koraal.
Merlijn kijkt tevreden naar het schouwspel op de monitor terwijl zijn magnetische laserdraden zich strakker aanspannen rond Koraal die totaal verlamd tegen hem aanzit en met toenemende ontzetting naar monitor 25 staart.
De vrouw in beeld heeft zich omgedraaid om iets te pakken. Het is een...
oh nee hè...
Als Koraal zich had kunnen bewegen had ze haar hart vast gehouden.
Oh nee alsjeblieft niet, niet dat. Alles maar niet dat.
Pein staat een paar meter verderop gebogen over z’n rugtasje, ingespannen rommelt ie er in rond, op zoek naar iets voor zijn Koraaltje. (sjeesus zou ie echt niet gemerkt hebben dat ie een andere Koraal voor zich had?) De nep Koraal loopt op hem toe, hij ziet haar niet aankomen.
We zien hoe ze haar arm uitstrekt, we zien hoe haar spieren zich spannen onder het zwarte goedkope latex playboy pakje. Hoe haar vinger zich spant rond de trekker, hoe ze haar wapen achter in de nek van Pein duwt en zonder ook maar een moment te aarzelen de trekker overhaalt.
“NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!”Gilt de echte Koraal die op zijn minst wou dat ze haar hoofd kon bewegen zodat ze dit niet hoefde te zien. Zodat ze het bloed dat tegen de camera aan spettert niet hoeft te zien...zodat ze tussen dat bloed door, dat veel van het zicht ontneemt, niet nog net hoeft te ontwaren hoe haar Pein op zijn knieën zakt.“NEEE HEEE HEEE HEEE !!!!" gilt ze terwijl haar ziel door midden lijkt te scheuren en haar hart zich om lijkt te draaien in haar borstkas. Ze voelt iets van beweging, ze voelt door de inmense wanhoop, woede en pijn haar kracht terugkomen, ze....
De nep Koraal lijkt nu via monitor 23 de strandtent in te kijken. Laat een satanisch lachje horen, geeft een vette knipoog en zegt schouderophalend:
“No time to waste.”

wakker

Dus ook deze nieuwe stralende ochtend hadden ze geen kater. Ze waren lekker bijtijds in slaap gesukkeld na dat knusse gesprekje over inwijding en wijn en dan die fijne, warme jeugdherinneringen er nog overheen. Zoiets wil wel zorgen voor een absoluut droomloze slaap waaruit men geheel verkwikt weer wakker wordt.
Koraal rekt zich uit, gaapt eens flink en geeft dan Pein, die doet alsof ie nog slaapt, een kusje.
“Zullen we Merlijn zo is opbellen?”
“Hmmmmmooooaaaahhhh”Ook Pein rekt zich nu uit. “Doet de GSM het weer dan?”
“Yep!”
“En we hebben ook het telefoon nummer van Merlijn?”
“Yep!”
“Hmm.”
“Ja.” Koraal knikt.
“Tja...”
“Doen?”
“Waarom precies?” zegt Pein terwijl hij aan zijn kin krabt.
“Nou eh... omdat eh... we moesten toch nog iets doen of eh...